Krijn Poppe

Debatten over het Europese landbouwbeleid of het Nederlandse milieubeleid leiden regelmatig tot discussies over onze relatie met ontwikkelingslanden. Moeten we in hun voedsel voorzien door onze export en dreigt dat bij nieuw beleid in gevaar te komen? Of kunnen ze daar zelf wat meer produceren?

Misschien kan de overheid maar beter de minimumeisen in de markt vergroten in plaats van te vertrouwen op de consument die met de toegevoegde informatie de juiste keuze maakt. Zelf zie ik ook veel in een tussenweg: één bedrijfscertificering op een complete set van issues.

Een nieuw jaar, tijd om letterlijk de balans op te maken en de financiële resultaten over het afgelopen jaar vast te stellen. Maar ook dan is het zinvol de eigen uitkomsten te vergelijken met die van anderen en feedback te krijgen op het eigen management. Ik heb de indruk dat de belangstelling daarvoor tanende is.

Haagse ministeries en politici hebben te weinig kennis van de praktijk, zo valt van tijd tot tijd te beluisteren bij klagende boeren en burgers. Je kunt de stelling verdedigen dat de overheid helemaal niet alle kennis nodig heeft om besluiten te nemen die de nationale welvaart vergroten.

Over het functioneren van ons voedselsysteem is veel te doen. Zelfs zoveel dat de Verenigde Naties er in september op hoog niveau een Voedseltop over organiseert. Dat er meer moet worden geproduceerd, is duidelijk.

Een grote brand, enkele weken geleden in Den Haag, bracht de huisvesting van arbeidsmigranten weer eens in het nieuws. Niet voor het eerst. Dit keer moest de gemeente Den Haag eens een hartig woordje met de gemeente Westland gaan spreken, zo werd dapper aangekondigd.

Met enige regelmaat verschijnen artikelen in de krant over de beschikbaarheid van zeldzame delfstoffen en de geopolitieke positie van Europa daarbij. Waarbij de landbouw en dus de voedselproductie misschien al eerder problemen krijgt, doordat ook fosfaatmijnen een keer leeg raken.

Het is lente, al gaat weerspreuk 'april doet wat hij wil' dit jaar zeker op. De voorjaarswerkzaamheden lokken akkerbouwers naar buiten. Bij uitstek de tijd om aardappelen te poten, maar ook om fouten te maken.