Mooiste natuurgebieden vind je bij veestallen

Een aantal weken geleden werd in De Volkskrant een artikel gepubliceerd met de titel: 'Boerenbijltjesdag door stikstof en fosfaat.' Met grote interesse ben ik aan het artikel begonnen. Echter, hoe verder ik kwam, hoe meer weerzin bij mij groeide. Aan het eind stonden mijn nekharen zelfs recht overeind.

Ik zal een poging doen mijn gevoel uit te leggen. Echter, als je het zelf wil ervaren, dan raad ik je aan het betreffende artikel op te zoeken en vooral zittend te lezen. Volgens de schrijver van het artikel wordt het voor veel boeren een spannend jaar, vooral vanwege het stikstofbeleid. Alsof het nog niet spannend genoeg is met al die dierenactivisten op je erf, die ook nog eens grof bejegenend en onaangekondigd alles fotograferen en filmen.

Daarnaast hebben boeren de handen vol aan het fosfaatrechtensysteem, waarover een collega onlangs onbegrijpelijk schreef dat het formidabel werkte. Het zal duidelijk zijn dat ik het hier niet mee eens ben. De fiscale maatregelen die zijn afgekondigd, liegen er dan ook niet om. Ze geven behoorlijk wat extra werkzaamheden, die eerder niet nodig waren en de sector veel geld kosten. Een voorbeeld: de verandering in de regels en de bedragen in het kader van verpachte grondwaardering en behandeling bij aangifte.

Verschil van inzicht
En dan nu terug naar het gewraakte artikel. Volgens de schrijver van het artikel was op 7 november 2018 een voltreffer gescoord. De denigrerende woorden die in het artikel worden gebruikt, gaven mij voornamelijk het gevoel van een gigantische miskleun. Al kan een verschil in inzicht natuurlijk voorkomen.

Tenslotte zijn de natuurgebieden die het dichtste bij veestallen liggen, het mooist. Waar de verhalen ontstaan zijn dat dit niet goed gaat, is voor mij een raadsel. Op 150 meter van een melkveestal en op circa 195 meter van een recent opgeheven varkensstal (beide langdurig in gebruik), heb ik een orchideeënveld zien bloeien. Zo mooi en zoveel bij elkaar (behalve bij een phalaenopsis-kwekerij) heb ik nog nooit gezien. De opmerking '75% van de natuurgebieden lijdt onder een teveel aan stikstof' komt dan ook uit de lucht vallen en blijft daar een beetje hinderlijk hangen voor het lezend publiek.

Geen medelijden
Volgens de geciteerde spreker zijn boeren de oorzaak van de 'vervuilende uitstoot', tezamen met het openbaar bestuur. En dan is er ook nog eens geen medelijden. Dat is wel het minste wat er zou kunnen zijn: samen lijden en empathie. Maar nee, Barbertje moet hangen. De schrijver meldt dat de leefomgeving in Den Haag/Wassenaar, waar ik overigens graag kom omdat het daar zo gezellig en mooi is, zou zijn aangetast.

In de directe omgeving van de aangeduide plek (Landgoed Clingendael) zijn weinig boerenbedrijven gevestigd, maar er rijden toevallig wel akelig veel auto's in die omgeving. Overigens, is dat wat mij betreft prima. Al zouden mensen uit die omgeving zich meer in het boerenleven kunnen verdiepen. Ze zouden dan ontdekken dat aardappelen niet aan de boom groeien en dat chocoladevla gewoon door mensen wordt gemaakt in een fabriek. De liefde voor het boerenvak zou acuut ontstaan en nooit meer verdwijnen.

Ook de overheid krijgt ervan langs
De stok moet toch de hond slaan. De overheid krijgt namelijk ook een flinke schrobbeurt aan de oren. En als je dan verder leest, begint er wat te dagen. Wat was MOB ook alweer? Is dat niet een organisatie die te kust en te keur tegen vergunningen ten strijde trok? De schrijver heeft gesproken met de trekker van een deel van deze geldverkwistende procedures, waardoor vooral de boeren op de kosten zijn gejaagd (door het inhuren van adviseurs). Gelukkig in de meeste gevallen nodeloos, maar wel jammer van het geld dat voor een groot deel uit de algemene middelen van de provincie komt.

Ten slotte gaat de spreker nog in op de Programma Aanpak Stikstof (PAS), waarvan hij verwacht dat er zeker iets gaat veranderen. Echter, waar die zekerheid op gebaseerd is, wordt niet toegelicht. Dit wordt namelijk pas duidelijk als de Raad van State een vonnis heeft uitgesproken inzake de gestelde vragen om advies bij het Hof van Luxemburg. Het heeft weinig zin om hierover te speculeren. Het kan vriezen, het kan dooien.

Dan blijft er nog 1 ding over: de varkenshouder, die na de stalbrand een flinke trap na kreeg (onder meer door bekladding van zijn woning met weerzinwekkende teksten), dubbel sterkte toe te wensen.

Lourens van der Lelij

Lourens van der Lelij is al 25 jaar werkzaam als agrarisch makelaar, waarvan 15 jaar bij Van der Lelij Vastgoed in IJsselmuiden. Van der Lelij is gespecialiseerd in onteigening (eigenarenadvies).

© DCA Market Intelligence. Op deze marktinformatie berust auteursrecht. Het is niet toegestaan de inhoud te vermenigvuldigen, distribueren, verspreiden of tegen vergoeding beschikbaar te stellen aan derden, in welke vorm dan ook, zonder de uitdrukkelijke, schriftelijke, toestemming van DCA Market Intelligence.