Sluimerende genadeklap voor de boer?

In de meeste landen buiten Europa kennen ze geen versnipperd boerenlandschap bestaande uit vele zelfstandige familiebedrijven, maar zogenoemde ‘voedselintegraties’. Voornamelijk in zuivel, pluimvee en varkens.

Een groot deel van deze dierlijke voedselketens - van genetica en opfok tot verwerking en verkoop - is in eigen beheer. In eigendom van staat, rijke particulier of financieringsmaatschappij. Via een batterij aan eigen dierenartsen, nutritionisten en dierenverzorgers (géén boer!) rollen de ‘hompen vlees’ zo uit de stal direct naar het slachthuis. Om vervolgens in gelikte consumentenverpakking via een leger aan eigen marketeers terecht te komen op het bordje van de Turkse, Egyptische of Israëlische consument.

Groene geweten
Geen oog voor inpasbaarheid in het omringende landschap, geen oog voor de omringende natuur en geen oog voor CO2 footprint, dierenwelzijn, methaan/ammoniakemissies, kringloop, biodiversiteit en klimaat neutrale energie. Kortom, geen enkele last van het groene geweten doordat hier niet actief op wordt gewezen. Deze goed geoliede, intensieve voedselgrootmachten worden bezien als elk andere industrie met baanzekerheid voor de gewone burger.

Vakmanschap
Een groter contrast met onze situatie in Nederland is niet denkbaar. Onze boeren en boerinnen zijn vrijgevochten, hoogopgeleid, zelfstandig en onafhankelijk. Laten zich liever niet de wet voorschrijven. Dik 50.000 Nederlandse agrarische ondernemers maken elke dag hun eigen keuzes.

Onze MKB akkerbouwers, tuinders en veehouders doen het echt goed. Met het vrije leven in de natuur, wordt vakmanschap uitgeoefend op het eigen bedrijf om te komen tot een hoog kwalitatief- en kwantitatief voedselaanbod. En elke boer houdt circa 10 mensen aan het werk. Het meeste wordt voor het buitenland geproduceerd.

Beeldvorming
Niemand in de grote stad kent nog een familielid of kennis die boer is. Gesproken wordt over een kloof tussen boer en burger. De brug die hierover heen moet worden gebouwd, is bijna een onmogelijke constructie geworden. Mensen hebben echt geen flauw benul hoeveel er komt kijken bij het verbouwen van spruiten, peen, aardappelen, sla, uien en komkommers. En hebben totaal geen weet van wat er komt kijken bij het grootbrengen van varkens en kippen. Laat staan kennis hebben van het proces van gras tot melk.

Het gaat helaas om het creëren van beeldvorming. Alleen via beeldvorming door (linkse) media en anti-landbouworganisaties, ontstaat er iets op het netvlies van de consument-burger. Groene lobbyisten weten als geen ander ‘te framen’ en zetten agrarische ondernemers in een kwaad daglicht als vervuiler en dierenmishandelaar. De laatste tijd zetten de boeren zelf hun beste beentje voor en trekken ten strijde, het stikstofdossier als ‘zwaard van Damocles’ boven hun eigen voortbestaan. En de voortslepende stikstofsituatie met voortdurende boerenacties werken niet mee aan het positieve plaatje.

Laatste zetje
Het hard bevochten vrije leven én het ondernemerschap van de boer staan zwaar onder druk. Vrije markt of contract, boeren ontvangen nooit eens een fatsoenlijke, eerlijke prijs. Ik krijg steeds meer de indruk dat Nederlandse boeren ‘in leven worden gehouden’. Aan het infuus. Totdat het water aan de lippen staat. Was het maar helder en duidelijk, maar het is langzaam, sluimerend, berekenend, polderend.

Op het financiële randje boeren is een kunst. Maar het randje wordt dunner en dunner. Daarbovenop geven dossiers als stikstof, fosfaat, dierenwelzijn en biodiversiteit de genadeklap waardoor onze primaire voedselproducent zich op de rand niet meer staande kan houden en in het ravijn stort. Alle groene Ngo’s en groengekleurde politiek geven nog dat laatste zetje. Klein kikkerland voor de kikkers! Want grond moet terug naar de natuur.

Grote onzin. Er is gewoonweg minder ruimte voor landbouwareaal. Al die op zich staande eigengereide boeren zijn een pain-in-the-ass voor woning- en wegenbouw. En lekker wonen naast één voor-overlast-zorgende-boerderij die ook voor de Duitse, Roemeense, Engelse en Spaanse medemens voedsel verbouwd, is er dan niet bij. Not in my backyard. Want alles moet wel goed voor het milieu zijn. Mijn milieu!

Pascal Philipsen

Pascal Philipsen is regiomanager Zuid-Nederland en bemesting specialist bij Timac Agro Nederland.

© DCA Market Intelligence. Op deze marktinformatie berust auteursrecht. Het is niet toegestaan de inhoud te vermenigvuldigen, distribueren, verspreiden of tegen vergoeding beschikbaar te stellen aan derden, in welke vorm dan ook, zonder de uitdrukkelijke, schriftelijke, toestemming van DCA Market Intelligence.