Nieuw-Zeeland is in de wereld een gidsland. In 1840 sloten de Europese kolonisten een akkoord met de inheemse bevolking. Op dat moment hadden de inheemse volkeren in veel andere Europese koloniën nog nauwelijks rechten.
In 1893 gaf Nieuw-Zeeland daarnaast, als eerste land, vrouwen stemrecht. Nieuw-Zeeland is ook een gidsland als het gaat over de centrale banken. Bijna alle centrale banken zijn al ruim 2 decennia 'inflation targeters': ze mikken allen op een zekere inflatie(range) op de middellange termijn. Er is echter 1 uitzondering: de centrale bank in Nieuw-Zeeland doet dit een jaar of 10 langer. In februari 1970 nam de Nieuw-Zeelandse overheid een wet aan die de centrale bank verplichtte zich te richten op inflatie. In de jaren daarna volgden de anderen.
Minder focus op inflatie
De kans is groot dat monetaire geschiedschrijvers Nieuw-Zeeland voor de tweede keer als monetair gidsland aanwijzen. De regering van Wellington wijzigde onlangs namelijk de wet. Naast het feit dat de centrale bank een bepaald inflatiepercentage moeten nastreven, moet deze nu ook pogen maximale werkgelegenheid te bewerkstelligen. Hiermee stappen ze af van het traditionele 'inflation targeting-regime'.
Als onder meer de Fed en de Canadese centrale bank (en straks hopelijk ook de Europese Centrale Bank) hun monetaire strategie tegen het licht houden, kan dit ervoor zorgen dat ook zij hun focus op de inflatie straks versoepelen. Wanneer dat gebeurt, dan heeft Nieuw-Zeeland toch weer mooi de aftrap verzorgd. Iets dichter bij huis is een ander gebied waarop het mij niet verbaast als de Nieuw-Zeelandse centrale bank de weg wijst voor de Fed, de Europese Centrale Bank (ECB) en anderen.
Begin week 20 maakte het rentecomité in Wellington bekend de officiële rente te verlagen naar 1,5% en zette de bank de deur open voor nieuwe verlagingen. Het gaat mij niet verbazen als de Fed en de ECB hun Nieuw-Zeelandse collega’s binnen enkele kwartalen gaan volgen. Dit omdat de economische groei de laatste tijd, na een dip in de laatste maanden van vorig jaar, opgeveerd is.
Ik kijk er overigens ook niet van op als de groei voorlopig positief blijft verrassen. Echter, vanaf het einde van 2019 en het begin van 2020 houd ik wel rekening met een nieuwe groeivertraging in de Verenigde Staten. Dit omdat tegen die tijd de eerdere verhogingen van de Fed de economische activiteit beginnen af te remmen. Aangezien de Amerikanen in 2020 een nieuwe president kiezen, zie ik 2 partijen die elkaar nu niets gunnen. Zij worden het daardoor komend jaar niet eens over belastingverlagingen. Dat maakt de kans op een herverkiezing van de Amerikaanse president Donald Trump groter.
Slechts 10 jaar groei
Om op het zuidelijk halfrond te blijven: ik hoop dat de Europese Unie en Verenigde Staten in economisch opzicht het Nieuw-Zeelandse buurland Australië volgen. De Australische economie groeit namelijk al sinds 1991 onafgebroken, wat de langste periode van economische expansie is sinds de economische groei wordt gemeten. De kans dat we Australië volgen, is echter gelijk aan deze stand van de ECB-rente of hooguit de Fed-rente. In de Verenigde Staten duurt de economische expansie volgende maand 10 jaar.
Het is waarschijnlijker dat mijn favoriete club FC Emmen het succes van Ajax van dit jaar overtreft en het dus via het Nederlands kampioenschap naar de finale van de Champions League schopt én die wint. Om enkele weken erna de Elfstedentocht te rijden. Die kans is groter dan dat de economische groei in de Verenigde Staten (en de eurozone) tot en met 2036 positief blijft.
© DCA Market Intelligence. Op deze marktinformatie berust auteursrecht. Het is niet toegestaan de inhoud te vermenigvuldigen, distribueren, verspreiden of tegen vergoeding beschikbaar te stellen aan derden, in welke vorm dan ook, zonder de uitdrukkelijke, schriftelijke, toestemming van DCA Market Intelligence.
Dit is een reactie op het Boerenbusiness artikel:
[url=http://www.boerenbusiness.nl/column/10882501/nieuw-zeeland-het-gidsland-in-rente-en-inflatie]Nieuw-Zeeland het gidsland in rente en inflatie[/url]