25 kilometergrens kwam beleidsmakers beste uit

Dit blijkt uit recent openbaar gemaakte stukken over de besluitvorming rond deze nieuwe afstandsgrens. Volgens een vertrouwelijke notitie van het RIVM is er wetenschappelijk-technisch gezien geen onderbouwing te geven voor een eenduidige rekengrens.

Als beleidsmakers ondertussen toch een keuze willen voor een bepaalde grens, dan kan het RIVM desgewenst wel een onderbouwing leveren, met argumenten die pleiten voor die keuze. Dit geeft het instituut ook aan in deze stukken. "Met betrekking tot Aerius is in beeld dat een en
ander technisch ingeregeld moet worden", zo wordt gesteld.

De afstandsgrens van 25 kilometer is al sinds het voorjaar van 2021 in beeld, maar de keuze ervoor valt pas in de zomer. Als alternatief was ook een grens van 20 kilometer in beeld. De optie van 25 kilometer heeft een aantal voordelen. Door de grens op 25 kilometer te leggen voor strengere maatregelen rond allerlei projecten, wordt de zogenoemde 'deken' van berekende deposities erbuiten dunner. Verder geldt dat door deze grens alle projecten in Nederland één of meer Natura 2000-
gebieden binnen hun grenzen krijgen en daardoor vergunningplichtig zijn, zo wordt genoteerd.

Ook wordt de maximale rekenafstand van 25 kilometer gehanteerd voor het Nieuwe Nationaal Model dat wettelijk is voorgeschreven in de Regeling beoordeling luchtkwaliteit (een EU-eis). De Vogel- en Habitatrichtlijn kent geen afstandsgrens.

In plaats van een ruime afstandsgrens had ook gekozen kunnen worden voor beleid zonder afstandsgrenzen, de zogenoemde 'terugval-optie'. Dan zou alles en iedereen te maken krijgen met stikstofmaatregelen. Dat acht het kabinet ongewenst. Overigens wordt in de bespreking van te nemen maatregels vrijwel alleen gesproken over inperking van emissies van wegverkeer en landbouw, niet over andere bronnen.

Belangrijk voor het kabinet is dat te nemen maatregelen 'handelingsperspectief' bieden voor 'initiatiefnemers van projecten', zo wordt gesteld.