Amerikaanse bedrijven hebben in april 263.000 nieuwe banen gecreëerd. Dat laat het Amerikaanse bureau voor de statistiek vrijdag 3 mei weten. Analisten hadden 185.000 nieuwe banen verwacht. De werkloosheid zakte van 3,8% naar 3,6%.
De lonen zijn met 3,2% gestegen ten opzichte van 1 jaar eerder. Ik zou dat een perfect percentage willen noemen. De lonen stijgen namelijk net iets harder dan de inflatie, waardoor gesproken kan worden van een voelbare stijging van de koopkracht. De stijging van de lonen is echter niet zodanig dat er meteen alarmbellen afgaan bij de Amerikaanse centrale bank (de Fed); uit vrees dat de inflatie op de middellange termijn onder sterke opwaartse druk zal komen.
In andere woorden: de markt hoeft zich geen zorgen te maken dat de Fed zal hinten op een hervatting van de renteverhogingen. Wat kunnen we uit deze cijfers halen, met het oog op de economische ontwikkeling in de rest van dit jaar en in 2020?
Tempo neemt af
Het tempo waarin de Amerikaanse bedrijven voor nieuwe banen zorgen, neemt wel af. Waar er in 2018 nog maandelijks ongeveer 225.000 nieuwe banen bijkwamen, is dat gemiddelde voor de laatste 3 maanden gezakt naar 170.000 nieuwe banen. Die afname is echter logisch, want de vijver waaruit die bedrijven vissen, is behoorlijk leeggeraakt. Dit blijkt ook uit het werkloosheidspercentage (3,6%). Het aantal openstaande vacatures is al enige tijd hoger dan het aantal werklozen.
De genoemde loonstijging heeft daarnaast ook een schaduwzijde: als de werknemers duurder worden, dan vertraagt dat doorgaans ook het tempo waarin bedrijven personen aannemen. Het zou dan ook niet verbazen als het aantal nieuwe banen in de komende maanden afneemt. Wanneer dat gemiddelde onder 125.000 stuks zakt (dat kan vrij snel gebeuren), dan zal dat onvoldoende zijn om de werkloosheid verder omlaag te drukken.
Het werkloosheidspercentage bodemt dan uit, als het dieptepunt al niet bereikt is. Dat dieptepunt is belangrijk, want historisch gezien volgde zo'n 12 maanden na het uitbodemen van de werkloosheid een recessie in de Verenigde Staten. Ik zie de economische groei in de Verenigde Staten in 2020 mede hierdoor duidelijk afnemen en ik houd in toenemende mate rekening met een recessie in dat jaar.
Ongelukkig moment
Voor de Fed kan de groeivertraging (of recessie) erg ongelukkig uitkomen. Normaal gesproken is het effect van ruim monetair beleid eerst te zien in de groeicijfers, waarna het effect op de inflatie volgt. Door verschillende factoren kan 2020 dan ook een jaar worden waarin de economie afkoelt, terwijl de inflatie onder een opwaartse druk komt te staan. Wanneer dat gebeurt (stagflatie-light scenario), dan zal de Fed moeten kiezen om haar rentewapen in te zetten ten behoeve van de groei (renteverlagingen) of ten behoeve van de prijsstabiliteit (renteverhogingen). En dat allemaal in het jaar waarin er presidentsverkiezingen zijn.
Hoewel dat onder beleggers voor enige onzekerheid over het Fed-beleid kan zorgen, ben ik overtuigd dat de bank kiest voor de groei en niet voor prijsstabiliteit. Daarbij neem ik wel aan dat de inflatie niet te hard stijgt, want in dat geval zie ik de Fed die stijging wegargumenteren met diverse verwijzingen naar eenmalige factoren die de inflatie weer omlaag drukt. Oftewel: het zou mij niet verbazen als 2020 een jaar van lagere groei en renteverlagingen door de Fed wordt.