Er komen in juni in de Verenigde Staten (VS) 213.000 nieuwe banen bij. Ook zijn de lonen 2,7% hoger, vergeleken met 1 jaar eerder, en steeg de werkloosheid van 3,8% naar 4%. Stuk voor stuk is het niet alleen goed, maar geweldig nieuws over de Amerikaanse economie.
Het feit dat er 213.000 nieuwe banen komen, is goed nieuws. Dit omdat dat cijfer aangeeft dat de Amerikaanse banenmachine op volle toeren blijft draaien. Er zijn 120.000 banen per maand nodig om de aanwas van de beroepsbevolking op te vangen. Met maandelijks ruim 200.000 banen vangt de Amerikaanse markt dat dus ruimschoots op. Dat biedt werkzoekenden kansen om een baan te vinden en het biedt werkenden de mogelijkheid om een betere betrekking binnen te hengelen.
Dat er dus volop banen en mogelijkheden zijn, betekent dat bedrijven steeds vaker moeten vechten om arbeid. Een goede manier om werknemers aan zich te binden, is door ze meer loon te bieden. Vandaar dat de lonen in de VS met 2,7% zijn gestegen. En dat percentage komt aardig in de buurt van het ideale percentage.
Koopkracht daalt niet
Daarmee bedoel ik dat een loonstijging van 2,7% ervoor zorgt dat werkenden hun koopkracht niet zien dalen. De inflatie ligt momenteel namelijk rond de 2% à 2,5%, afhankelijk van de gekozen maatstaf, wat inhoudt dat de werkenden er vaak licht op vooruitgaan. Dat is goed nieuws, omdat het ervoor zorgt dat ze meer uit te geven hebben.
Er is nog een tweede reden waarom dat goed nieuws is. Dat is namelijk het feit dat ze dan optimistischer worden over de toekomst. Dat maakt dat ze meer willen uitgeven. Het geld rolt, en dat betekent dat de economische groei hoog zal blijven.
Stijgende kosten?
Een loonstijging van 2,7% is echter niet zodanig hoog dat het te verwachten is dat bedrijven (geconfronteerd met stijgende kosten) hun prijzen gaan verhogen. Als dat zou gebeuren, dan zou er opwaartse druk op de inflatie kunnen ontstaan. Dat zou niet alleen inhouden dat werkenden hun koopkracht zien dalen, maar ook dat de Fed de rente weleens sneller en forser zou moeten verhogen dan de bank nu wil.
Kortom: het bovenstaande betekent dat de VS voorlopig te maken heeft met een combinatie van een licht stijgende koopkracht, een toenemend optimisme en het vooruitzicht op langzame en beperkte renteverhogingen.
Stijging van werkloosheid
De stijging van de werkloosheid is prima nieuws. De Amerikaanse werkloosheid is in juni gestegen, omdat meer mensen moeite deden een baan te zoeken. Zij laten zich registreren en worden dan pas als werkloos aangemerkt. Eerder namen ze die moeite niet, omdat ze overtuigd waren dat de kans op het vinden van een baan nihil was. Dat ze zich nu wel als werkloos aanmelden, geeft aan dat zij die kans aanmerkelijk hoger inschatten.
Een van de gevolgen is dat (zelfs als het aantal nieuwe banen hoog blijft) daar geen opwaartse druk op de lonen hoeft te komen. Immers, de vijver waaruit de bedrijven kunnen vissen, loopt vanzelf vol. Dat betekent ook dat er geen verbetering te verwachten valt. Echter, koopkracht kan ook door andere ontwikkelingen stijgen, bijvoorbeeld doordat de inkomstenbelasting daalt (en huishoudens dus netto meer overhouden). Laat de Amerikaanse president Donald Trump nu net van plan zijn om die belasting behoorlijk te verlagen.
Plannen ongewijzigd laten
Macro-economisch gesproken, betekent het dat de Fed de plannen om de officiële rente langzaam te verhogen, niet hoeft te wijzigen. Dit omdat er niet meer/snellere renteverhogingen nodig zijn. Aangezien de lage rentestanden de aandelenkoersen steunen en potentiële problemen (bij huishoudens en bedrijven die veel schulden hebben) voorkomen, geeft dat voldoende reden om optimistisch te blijven over de ontwikkeling van de Amerikaanse economie in de rest van 2018 en in 2019.