Over contracten valt te onderhandelen

Dat er een groep telers is die niet zomaar bij het kruisje tekent, is wel te verklaren. De contractprijzen zijn over het algemeen lager dan vorig jaar en de industrie wil minder tonnen per hectare vastleggen. De teeltkosten nemen wel toe. Denk bijvoorbeeld aan het wegvallen van CIPC waardoor nu duurdere kiemremmers ingezet moeten worden. Verschillende verwerkers sturen aan op een meerjarige verbintenis en bieden contracten voor 2 of 3 jaar aan. Vanuit de akkerbouw lijkt hier maar beperkte belangstelling voor te zijn. Toekomstige stijgingen in de teeltkosten worden dan niet meer gedekt.

Industrie wil verzekerd zijn van aanvoer
De fritesindustrie heeft de afgelopen jaren flink geïnvesteerd in uitbreiding van de productiecapaciteit en wil daarvoor wel verzekerd zijn van aanvoer. De te verwachte krimp van het Europese areaal past daar niet in. De verwerkers hebben daarom belang bij telers die op contract willen blijven telen. Om de ontstane impasse te doorbreken blijkt er best te onderhandelen te zijn over de contractvoorwaarden. Dat melden de verschillende telersorganisaties, zoals de Producenten Organisatie Consumptieaardappelen.

Hoe toeschietelijk een verwerker naar een teler is, verschilt erg van geval tot geval. Het beeld is dat telers die in het verleden tonnen rooiden en goede kwaliteit leverden een streepje voor hebben. Ook waar over onderhandeld kan worden verschilt. In sommige gevallen kan de pootgoedprijs naar beneden, maar bij anderen valt er ook te denken aan de meerjarige prijs bij een éénjarig contract. Er zijn fabrieken die in ruil daarvoor de akkerbouwer vragen rassen te telen waar zijn voorkeur niet naar uit zou gaan.